Daar zat ik gevangen tussen dromen en doelen en financiële verplichtingen. Hoe ging ik het aanpakken, jonger werd ik er niet op en het plan om het samen met een partner te doen, bleek ook geen succes. Ik geloof te erg in mijn kracht en geloof in mijn mogelijkheden, zolang ik mijn best blijf doen. Maar ja die vaste lasten moeten ook betaald worden.
Sinds dat ik rijinstructrice ben geworden in 2009, heeft mijn leven een andere wending gekregen, ik deed mijn werk vol passie, was net zo blij als de leerling wanneer ze hun rijbewijs haalde en bleef me interesseren in het vak, zoals ze ook wel zeggen vak-idioot. Wanneer er maar een verkeersregel veranderde of aanpassingen op de openbare weg waren, stond ik als een van de eerste te lezen of te kijken hoe het eruit gaat zien, of hoe deze nieuwe wet geïmplementeerd gaat worden. De theorielessen zijn een van de favoriete momenten met mijn leerlingen, door middel van grapjes en sketches omschrijven hoe ze de theorie eigen kunnen maken. Als je iets goed wilt leren, dan leer je het van het begin tot het einde, alleen oefenen voor een examen zonder de gehele stof te bestuderen, dat is in mijn ogen geen manier om je theorie te kennen en te kunnen.
Het risico dat er met het vak bijkwam kijken, is het risico van auto ongelukken. Hoe waar ik er zelf geen enkele heb veroorzaakt, heb ik toch het genoegen gehad om tot 4 maal toe een kop-staart-botsing te mogen ervaren tijdens de rijlessen. Daar waar collega’s soortgelijke ongelukken ook mee hebben gemaakt of zelfs nog vaker als ik hebben ze er totaal of nauwelijks klachten van gehad. Het verschil? Ik zit als een 360 graden camera in die auto rond te kijken en wil niks hebben gemist. Ontspannen in de auto hangen, hoort dan ook niet echt bij het profiel van een waardige rijinstructeur. Of heb ik dat fout? Op het moment dat ik iemand op mij af zie komen rijden ( in mijn binnenspiegel), als ik stil sta bij een verkeerslicht, is mijn reflex dat ik direct op de rem en koppeling ga “staan”. De impact van de klap: Enorm!
Tot tweemaal toe was de ernst van de klap zodanig dat ik heb moeten revalideren, weer op krachten komen en accepteren dat ik niet meer zoveel kan. Dat mijn lichaam en energie begrenst zijn. Iets waar ik me niet echt in kon vinden. Als geluk bij een ongeluk heb ik nog vóór de tweede revalidatie kennis mogen maken met mijn huidige coach en mentorgroep. Eindelijk begreep ik hoe ik aan mijn lang uitgestelde dromen en doelen kon werken, zonder beperkt te zijn. Time management, leergierigheid, durven aan te pakken, leren falen en prioriteiten waren hierin de kernwoorden. De drang om mijn doelen te bereiken was groter dan het kijken van TV, chillen met vrienden (die geen dromen en doelen hebben), of mezelf verplichten aan afspraken of verzoeken van andere waar ik alleen kritiek en negativiteit van ontvang. Ook de omgang met mensen waar ik niets meer van kon leren stoorde mij en dan heb ik het niet over mijn lieve leerlingen (waar ik nog steeds op een leuke manier van kan leren). Ik ging weer boeken lezen, “Succes door groter denken”, geschreven door David J. Schwartz, was een eye-opener en tevens het begin van mijn zelfontwikkeling en verdieping dankzij de coaching en mentorschap.
Ik wist het, ik moest het gewoon gaan doen, mezelf maximaal inzetten, en het behaalde resultaat is altijd een verbetering. Ongeacht wat, ik kan het. Ik voelde het van binnen Ik moet mijn VWO diploma (alsnog) behalen. Ik wil mijn vrijwilligerswerk omzetten in betaald werk. Ik wil Sociologie gaan studeren en mijn dromen waar maken. Ik wil een weeshuis, ik wil een goed doel waar ik mijn vrije tijd in kan steken. Ik wil laten zien dat ik het kan, ja zonder man, maar wel met mensen die de neus dezelfde kant op hebben als ik. Onmogelijk staat niet meer in mijn woordenboek. Ik zeg “Bismillah” en ik doe het. Omwille van Allah, mijzelf, mijn kinderen, onze “Ummah”, mijn geboortestad Helmond, ga ik mijn best doen om die dromen en doelen te behalen. De weg naar succes is nooit een makkelijke, maar wel een zeer leerzame waar ik met gespreide armen in ben gevallen. Met alle ups en downs en alle spanningen en inspanningen is het elke stap waard die ik zet.
Ondanks het feit dat ik mijn VWO diploma op wiskunde A na nog niet heb behaald, voel ik alsof ik al cum-laude mijn diploma op zak heb. Ondanks dat ik Stichting MuslimBidBox nog niet over de hele wereld heb geïntroduceerd, voel ik me met de hele wereld verbonden en zie ik het voor me dat de hele plattegrond van de wereld gevuld zal zijn met bid plekken waar ik een steentje aan heb bij mogen dragen. Ondanks dat ik nog klanten heb die ik nog op vrijwilligersbasis help in het sociaal maatschappelijke veld, voel ik me al als een professional die haar opdrachten aanneemt en uitwerkt tot een positief resultaat. Ondanks dat ik nog alleen de sweater van de Radboud Universiteit voor de introductie heb ontvangen, voel ik me al een leerling op de Universiteit. Ondanks dat ik mijn weeshuis en opvangcentrum voor jong en oud nog niet heb, voel ik dat ik die al heb en ben al bezig met hoe die ingericht gaat worden. Door je dromen te leven, wordt de pad ernaartoe alleen gemakkelijker. je ziet en ervaart gemak bij de keuzes die je maakt, want die horen allemaal bij het plan. Geef nooit op, en laat je dromen en doelen door niemand afpakken, want alleen jij kan jouw dromen en doelen de juist kleur geven en realiseren!
Youssra Douiyeb
www.muslimbidbox.com / www.yd-care.nl
